Ik kijk terug op een heerlijke Nederlandse vakantie. 7 weken in Heemstede, waar het goed toeven was. De intelligente lockdown was weliswaar een aanslag op onze vrijheid, maar wel een die in geen vergelijking stond tot die in andere landen. Zoveel mogelijk thuis blijven liet ons de mogelijkheid om een rondje te gaan fietsen, buiten te sporten, een boodschapje te doen in het dorp. De jachthavens sloten voor passanten, maar de zee bleef vrij. En gelukkig hebben we weer een boot. En die boot konden we van IJmuiden overzeilen naar onze thuishaven in Medemblik.

Otto kon met speciale clearance op een ad hoc vlucht naar Düsseldorf komen en ook twee weken met ons gezin doorbrengen. Door de week gewoon hard werken online, maar wel twee weekeinden samen op het water. Het weer was goed, zon en wind, beetje koud, vooral ‘s nachts, maar daar heb je kleren voor. Een overnachting bij de marine in Den Helder. Altijd fijn om daar weer te liggen. Misschien omdat ik als marine-dochter daar altijd wat mee heb? Ook gewoon een aardige haven. Volgende ochtend vroeg via Den Oever het IJsselmeer op en naar ‘huis’. Nog even met de meiden en onze nichtjes heen en weer voor een visje in Enkhuizen.

De boot ligt nu in haar eigen box. We hebben nog een paar vrienden, die toevallig in de haven waren, op afstand vaarwel kunnen zeggen. We hadden een laatste zonnige barbecue met onze dochters in de tuin. En toen was het tijd om de koffers te pakken. Eindelijk konden die Hema-gordijnen mee naar hun bestemming. Maandagochtend vroeg werden we naar het vliegveld van Düsseldorf gebracht, waar de Duitsers zich niet bepaald van hun beste kant lieten zien. Gemiste kans voor Duitsland. Verder was het ook nog even een gedoetje om op die vlucht te komen. Otto heeft een residentie-status, maar ik nog niet. Kon ook niet meer geregeld worden, omdat we eerst een adres moesten hebben en daarna het land op slot ging en de ambassade dicht. Dus was voor mij speciale goedkeuring nodig van de minister. Maar die was natuurlijk niet doorgegeven aan de incheck in Düsseldorf.

Het lukte uiteindelijk en na wat pesterijtjes van de security, die zich kennelijk te pletter verveelden en dan maar Hollander-pesten gingen spelen, stapten wij als allerlaatsten aan boord. Maar wel met een koffie. Na de verplichte 2 meter afstand op het vliegveld zaten we nu als sardientjes boven op elkaar in een snikheet toestel. Gelukkig moet iedereen een mondkapje op. Nu maar hopen dat RIVM ongelijk heeft en ze wel helpen.

De vlucht was soepel, de landing wat ruw, de aankomst bijna surrealistisch. Eerst in vliegtuig iedereen temperatuur check. Daarna eerst langs tafels waar iedereen verplicht deze app moest installeren. Gelukkig dat we een Oekraïens telefoonnummer hebben en een adres. Alleen dan kan de app geïnstalleerd worden en mag je de twee weken quarantaine in je eigen huis doorbrengen. Daarna douane, waar wij als buitenlanders meegenomen werden naar apart hokje. Daar weer alle papieren checken en weer heen en weer bellen. Gelukkig hadden ze daar wel de brief van de minister gekregen. En nu mogen we dan twee weken leven in gevangenschap in ons eigen huis. Gisteravond kwam er een arts langs om ons een test af te nemen. We hebben vandaag uitslag gekregen: beiden negatief. Dus volgens de test zouden we nu weer vrij mogen bewegen. Maar van de app niet.

Want we krijgen meerdere malen per dag, random, een push-bericht, waarop we binnen een kwartier moeten reageren met een selfie. Hiermee controleert men dat we in ons huis zijn. Onze actieradius is dus theoretisch 15 minuten rennen vanaf ons huis, mits we onze telefoon wel binnen laten. Big data!

Tja, denkend aan Holland, wat een fijn land. Wat een vrijheid, toch, ondanks lockdown.