We leven in ons appartement en mogen er niet uit. Nog 10 dagen te gaan. Inmiddels heb ik ons overdekte achterbalkon tot tuin en tevens gym gepromoveerd. Met uitzicht op de kastanjebomen probeer ik touwtje te springen op de vierkante meter. Wat is het lang geleden dat ik daar goed in was! Ik kon dubbele en soms zelfs driedubbele sprongen maken. Dat laatste is kansloos en die dubbele eindigen tegen mijn enkels. Maar wie weet? Oefening baart kunst en ik heb de tijd
Een mannenparadijs, dat is Oekraïne, of liever, dat was het tot de oorlog. Een paradijs voor mannen met geld. Met de heli vliegen naar een jachtlodge, met een speedboot naar een boothuis aan de Kievzee. De hele dag spelen met quads of crossmotoren. Aan het einde van de dag sauna en daarna liedjes zingen bij het vuur. En drinken? Jazeker, maar dat begint al bij het ontbijt.
Het begon zo mooi. Al die plannen. Voor onszelf: een nieuw avontuur in een onbekend land. We woonden op een steenworp afstand van het Mariinski-paleis, in een karakteristiek appartementengebouw uit de tijd van Stalin. Speciaal gebouwd voor partijbonzen en nu mochten wij dit tijdelijk ons thuis noemen. We starten taallessen. Het leven wordt veel leuker als je de taal van het land leert. En die was begin 2020 nog Russisch. Erfenis uit het Sovjet-verleden. Al ijverden nationalisten hard voor het invoeren van het Oekraïens in het hele land.
Eindelijk is het zover! Uitgeverij Ambilicious gaat mijn boek uitgeven. Op 17 november heb ik het contract ondertekend in het bijzijn van mijn literair agent Dorine Holman en mijn uitgever, tevens redacteur, Inanna van den Berg.
Een schimmige oligarch in ballingschap smeedt snode plannen met de presidentiële staf. Toegeven en meedoen aan de corruptie of het risico op een politieke afrekening vanuit het presidentieel paleis? En waar kan je veilig met elkaar overleggen zonder afgeluisterd te worden?
Het was over. De strijd om het olie- en gasbedrijf Naftogaz was gestreden. De overgebleven leden van de raad van bestuur en de voltallige raad van commissarissen stapten op. In Parijs een laatste diner samen, in de École de Polytechnique. Meer kan ik er hier niet over zeggen .....
En toen bleef het stil. Ik was aan het schrijven. De opzet voor mijn derde boek staat en het eerste hoofdstuk is af. Intussen wachtte ik op nieuws van uitgevers.
Stilte. Het kabbelen van de golfjes tegen de romp neemt langzaam af. Alleen nog het gekrijs van de zeemeeuwen. En zelfs dat valt hier mee. Alsof de meeuwen weten dat ze toch wel gehoord worden. Of juist niet. Ze gedragen zich en doen zich tegoed aan wat het driesterren-restaurant voor watervogels wordt genoemd: een droogvallende wadplaat met verse levende diertjes. Ja, de een zijn brood de ander zijn ...
Jaren schrijf je aan je boek. Nee, ik heb geen tijd voor social media. Als ik schrijf dan schrijf ik aan mijn boek. Al mijn creativiteit gebruik ik daarvoor. Daarom was ik de afgelopen jaren ook vrij onzichtbaar op socials. En toen was het af. En dan? Dan begint er een nieuw traject wat voor mij als beginnende schrijver totaal onbekend was.
'Dit is wat ze doen. Het is intimidatie, verder niet.' In het Kiev-complot ervaren Floris en Henriëtte wat de machthebbers doen wanneer je ze dwarsboomt. Je krijgt een inval in de huis en doorzoekingen door 'agenten in burger', je krijgt bizarre aanklachten tegen je die daarna behandelt worden door een corrupte rechter, er gebeuren rare ongelukken.
Ik bevind mij in een wachtkamer. Hoeveel uren van ons leven brengen we door in wachtkamers? En dan heb ik het nog niet eens over de onzichtbare wachtkamers: het wachten op een uitslag, een beoordeling .... Ik kan er talloze opnoemen, maar laat dat aan de lezer. Een groot deel van ons leven wachten we. Het ene wachten is draaglijker dan het andere, het ene korter dan het andere ....