De maanden dat we gescheiden leefden fietsten we veel alleen. Ik door de bollenvelden op mijn racefiets en hij rond Kiev op de mountainbike.
Het was nog te vroeg en ik had geen idee waar het allemaal naar toe ging. Na de eerste gedwongen scheiding door de lockdowns en gesloten grenzen begonnen we opnieuw met ons leven samen in Kiev. Als je de juiste connecties had dan kon er van alles, ondanks de lockdown. Restaurants en clubs waren open, soms via de achteringang. Er waren jachtpartijen. Het was vooral een mannenparadijs met veel toys for boys.
Regelmatig wordt mij gevraagd waarom ik ben gaan schrijven. Ik wil iets vertellen over wat ik heb gezien. Ik ben in situaties en plaatsen geweest die mij een ander inzicht gaven dan het gangbare op actuele zaken waarover veel wordt geschreven en gepraat. Meer dan eens bekruipt mij een gevoel van de mensen moesten eens weten...
Mijn laatste blog is van vier jaar geleden. Waarom was ik gestopt? Ik was niet gestopt met schrijven. Ik schreef mijn eerste boek, onder een alias. En ik hield een dagboek bij van de bizarre tijd waarin ik leefde. Oekraïne, lockdowns, complotten en complottheoriën. Ik stopte met bloggen omdat ik de gebeurtenissen in Kiev nog niet kon duiden. Het was te vroeg en wellicht ook te gevaarlijk om te blijven publiceren.
Na een paar dagen genieten van Hollandse lente was het moment aangebroken van Paulettes verhuizing naar Rotterdam. Verhuizen en warm weer is, in tegenstelling tot wat je zou denken, een prima combinatie: alles open en gaan. En tussendoor terrasje pakken bij Dudok. Rotterdam ontwaakt uit lockdown en het is prachtig weer. De stad bruist weer.
Het was nog te vroeg om terug te gaan. Ik had misschien toch een aantal weken moeten wachten. De quarantaine viel me zwaarder dan ik had verwacht. En toen ik dan eindelijk legaal weer naar buiten mocht, trof ik een stad in lockdown aan. Vanaf nu zouden de maatregelen geleidelijk worden versoepeld, maar ik realiseerde ook dat het nog lang zou duren voordat er weer een beetje normaal sociaal leven op gang zou komen. Mijn plan was om naar het taleninstituut te gaan, niet alleen om Russisch te leren, maar ook om daar anderen te ontmoeten. Maar het taleninstituut blijft dicht tot september. Ook de gym was een plaats geweest om iets van een sociaal leven te hebben. Misschien dat die binnenkort weer open gaat. Ik had eerste gesprekken gepland staan over watermanagement op de ambassade. Genoeg plannen, maar door de lockdown valt dat allemaal nu niet mee. Daardoor is en blijft Otto mijn enige sociale contact in Kiev en hij doet momenteel twee banen daar. We kwamen tot de conclusie dat ik vooralsnog beter in Nederland kan zijn.
We hadden de dag van aankomst al meteen een test gedaan. De volgende dag kwam de uitslag: negatief. We zouden daarom na drie dagen uit quarantaine mogen. En toen dus toch niet. Ik ga hier en nu niet uitweiden over hoe dat werkt. Feit is dat het niet werkte. De quarantaine bleef. De app bleef ons controleren. Voor het eerst in mijn hele leven heb ik kunnen ervaren wat leven in onvrijheid betekent. Het woog me zwaarder dan ik ooit had gedacht. Het ging niet om het thuis zijn. Ik kom wel eens vaker dagenlang mijn erf niet af. Het gaat erom dat het niet mag. En dat je in de gaten gehouden wordt. En toen kregen we dinsdagavond bericht: de app was verwijderd. Waren we dan eindelijk vrij? De app stond nog wel op onze telefoons, maar gaf een storing aan.
Het balkon aan de voorkant is leuker, met beter uitzicht en echt buiten. Alleen is touwtje springen daar zelfs voor de geoefende springer onmogelijk. Dat balkon heeft dus geen status als gym. Wel als ‘terrasje’, want je kunt er heerlijk mensen kijken: de bewakers van de huizen die met elkaar potjes backgammon spelen. De mensen uit de kantoren die in hun pauze hun lunch komen eten in het park. En de mensen uit de buurt die hun honden en kinderen er laten spelen.
Ik kijk terug op een heerlijke Nederlandse vakantie. 7 weken in Heemstede, waar het goed toeven was. De intelligente lockdown was weliswaar een aanslag op onze vrijheid, maar wel een die in geen vergelijking stond tot die in andere landen. Zoveel mogelijk thuis blijven liet ons de mogelijkheid om een rondje te gaan fietsen, buiten te sporten, een boodschapje te doen in het dorp. De jachthavens sloten voor passanten, maar de zee bleef vrij. En gelukkig hebben we weer een boot. En die boot konden we van IJmuiden overzeilen naar onze thuishaven in Medemblik.
Deze eenden zien er gezond en tevreden uit en dat zijn ze waarschijnlijk ook. En toch mankeert hen iets. Ik woon namelijk al 13 jaar in dit huis en altijd hebben we al eenden die af en toe in onze vijver komen zwemmen en die de eikeltjes uit het gras opeten. Maar in die 13 jaar zijn ze nog nooit zo mak geweest. Nog nooit in die 13 jaar lieten ze iemand zo dichtbij komen. Meestal vlogen ze er al vandoor als je zelfs maar bewoog, ook binnen achter het raam. Laat staan dat je de tuin in kon lopen zonder dat ze er vandoor schoten.